ديری است زمان همره بيداد زمين است
 

هرگوشه اين خاک رخی زار و غمين است
 

هر خطّه سری کوفته بر سنگ مصيبت
 

 هر نقطه دلی خسته و خونبار و حزين است
 

در قدس شکستند ددان بال کبوتر
 

هم شاخه زيتون که بَرِ ملک برين است
 

معراجگه فخر جهان بيت مقدّس
 

با غارت و کشتار شب و روز عجين است
 

تيری که شکافد شکم مادر مفلوک
 

چاووشگر قتل وی و سقط جنين است
 

سربی که خورد بر پسری در دل باباش
 

اهدايي ناقابل صهيون لعين است
 

لبنان و عراق و يمن و شام چنين شوم
 

هر دم تله ای در وسط کوچه کمين است
 

اجساد عزيزان خدا در حرم امن
 

اطراف مِنا بی کفن و غسل دفين است
 

گفتيم: چرا اين همه ظلم؟ اين همه بيداد؟
 

گفتند: بخواهيد و نخواهيد همين است
 

اين سکّه ولی دارد يک روی دگر نيز
 

اين قاعده در مذهب ما رکن رکين است
 

در قلب همين صحنه خونبار پر آشوب
 

اين پرده نمايشگر صد نقش ثمين است
 

در لشکر جان برکف مهدی چقدَر اسب
 

در ميمنه و ميسره آماده زين است
 

دل های مهيّا به دفاع حرم دوست
 

با عشق خدا و مدد يار عجين است
 

آماده فرمان همه در پشت جلودار
 

اين رهبر فرزانه که احياگر دين است
 

زين داغ شده داغ دل دشمن غدّار
 

ايران سرافراز چرا حصن حصين است؟
 

بيچاره نداند که در اين وادی ايمن
 

حرزی است از ايمان که همان حبل متين است
 

دشمن به تقلّا است که خاموش نمايد
 

نوری که برافروخته از دين مبين است
 

گفتند: نياييد که مرگ است فرارو
 

ای قدس! می آييم که فرمان همه اين است
 

گفتيم که: اين نيست فقط قصّه امروز
 

تا بوده چنين بوده و تا هست چنين است
 

گفتند: چرا اين همه داد؟ اين همه فرياد؟
 

گفتيم: بخواهيد و نخواهيد همين است
 

خاقانی از اين شعله ـ خدا را ـ قبسی گير
 

اين عشق تو را توشه فردای پسين است