سفارش می پذيرد پور خاقان
 

برای شعر گفتن از دل و جان
 

ميان شاعران او يکّه تاز است
 

شده است از بينشان استاد دوران
 

اگرچه در حساب از پشت بسته است
 

حسابی دست بازار صفاهان
 

ولی دست و دلش در شعر باز است
 

که در شيراز خورده است اندکی نان
 

مرتّب می کند بر خويش تلقين
 

نمک خوردی دگر نشکن نمکدان
 

بود طبعش روان چون آب جاری
 

که از يک چشمه می جوشد خروشان
 

و يا می بارد آن سانی که باران
 

فرو می بارد از ابر بهاران
 

گمانم برده اين طبع دل انگيز
 

به ارث از جدّ خود خاقان شروان
 

هم اينک او سفارش می پذيرد
 

برای شعر گفتن طبق فرمان
 

بر او فرقی ندارد از غريبه
 

و يا از آشنا يا هم قطاران
 

مهم اين است همراه تقاضا
 

دهی مزدش بدون هيچ نقصان
 

اگر صورت حسابش را بخواهي
 

به وبگاهش برو با گوگل آسان
 

ببينی جدولی با صد گزينه
 

حساب هريکی گشته است اعلان
 

هم از تعداد ابيات تقاضا
 

هم از نوعش شده تعيين به تومان
 

دوبيتی يا رباعی يا مسمّط
 

قصيده يا غزل؟ جانم به قربان؟
 

ستون سوّم جدول مهمّ است
 

چه می خواهی؟ بگو خود را مرنجان
 

برای سوگ فردی شعر خواهی؟
 

که جان را کرده او تسليم جانان؟
 

برای اربعين يا سال مادر؟
 

که نرخش هست افزون از پدرجان؟
 

چو گشتی مشتری، بر سنگ قبرت
 

دو بيتی می نويسد مفت و مجّان
 

تو می مانی و سنگ و اين دوبيتی
 

به دردت می خورد شام غريبان
 

اگر شعری برای جشن و شادی است
 

بوَد نرخ چنين شعری دوچندان
 

شود يک سکّه افزونتر به نرخش
 

که گردد شادباش ماه رويان
 

ميان نرخ ها بالاترينش
 

بوَد شعری برای نوعروسان
 

برای تور قلب ماهرويي
 

که حالت گشته از عشقش پريشان
 

حساب ارزش افزوده را هم
 

به شش درصد بکن جمعش بر آنان
 

خودت را بيمه کن در آخر کار
 

به انعامی برای کارمندان
 

پس از واريزِ مبلغ، اسکنِ فيش
 

به ايميلش فرست و منتظر مان
 

چو بيند اسکن از جا برجهَد زود
 

شود اطراف حوض خانه گردان
 

چنان گردد که خيزد گردبادی
 

که بلعد اصفهان را مثل توفان
 

چنان شعری سرايد کز شميمش
 

گزد فردوسی انگشتش به دندان
 

بمويد رودکی بر موليانش
 

مدد جويد ز مولای خراسان
 

شود ملای رومی راهی بلخ
 

که بنمايد فغان در مُلک افغان
 

منوچهری چنان بی تاب گردد
 

گذارد سر به کوه و بر بيابان
 

برآرد آه سرد از دل سنايي
 

نمايد عنصری سر در گريبان
 

پَرَد هوش از سرِ حافظ که فالش
 

فتد زين پس ز چشم فال گيران
 

دگر شيخ اجل سعدی نباشد
 

کشد حتی خجالت از گلستان
 

کُشد عطّار خود را چون ندارد
 

دگر در شهر عشق او جای اسکان
 

زند جامی به سر جام شرابش
 

نظامی هم شود در گنجه پنهان
 

رياضت می کشد بيدل به دهلی
 

که از يادش رود اين سوگ سوزان
 

نشيند محتشم در کنج عزلت
 

نيايد ديگر او بيرون ز کاشان
 

دوباره بشکند طاهر يخ حوض
 

پرد در آن بدون لُنگ عريان
 

به فرّخزاد بنگر کو ندارد
 

فروغی ديگر از عشق فروزان
 

شود روز سپهری چون شب تار
 

"بهار" از غبطه ماند در زمستان
 

بيفتد شهريار از شهرياری
 

کند از غصّه دق عُمّان سامان
 

ببندد بوعلی سينا مطبّش
 

نپيچد نسخة دارو و درمان
 

از اين بدتر: ابوريحان زنش را
 

کند بيرون که گريد زار و نالان
 

خورَد رازی که ناراضی است اکنون
 

دو بُطر الکل به قدر هشت ليوان
 

شود صدرای شيرازی مرخّص
 

چو يابد شعر او را رمز عرفان
 

فقط خاقان شروان شاد گردد
 

که بيند بچّه اش بشکفته اين سان
 

خيالت جمع باشد صبح فردا
 

فرستد شعر را خوشحال و خندان
 

چنان خوشحال کز پولت درآرد
 

شکم را از عزا با نان و بريان
 

اگر باقی بماند اندکی پول
 

کند اولاد را با چيپس مهمان
 

اگر خواهی در اين دوران بدانی
 

مقام شامخش را بشنو ای جان!
 

نخستين شاعری هست او که بگرفت
 

جواز کسب شعر از "باغ رضوان"
(بهشت زهرای اصفهان)

نگو خاقانی از شعرش چرا کرد
 

بنا بنياد کسبی درب داغان
 

نه جانم! اين همان کارآفرينی است
 

که بيرون آورد کشور ز بحران
 

اگر مثلش سه تا کارآفرين بود
 

نبود "اين انجمن" اين گونه بيجان
(انجمن ایرانی زبان و ادبیات عربی)

چرا پس سکّه بر نامش نکردند
 

در آن تالار دانشگاه سمنان؟
(در جشن کارآفرينی گروه عربی سال 93)

الا هم رشته ای های گرامی!
 

که بيکاريد در هرجای ايران
 

به وبگاهش بپيونديد فوراً
 

که دارد اشتغالات فراوان
 

که خاقانی برندی بی رقيب است
 

برای شعر گفتن طبق فرمان